شبه‌جزیره‌ی سکوت و روشنایی

از دست این دنیای وامانده شاکی ام. بد هم شاکی ام! شکایتم را هم هیچ جای این دنیا نمی توانم بریزم چون انگار همه ی عالم و آدم هم از من شاکی اند. البته چونِ اصلی اش این است که شک ندارم اگر شکایتم را ببرم برای هرکسی-به دلیل غیرمنطقی بودن شکایت ها و خارج از حدتحمل اکثر آدم های بی حوصله ی اطرافم بودن- بی بروبرگرد رفتاری می کند که از او هم شاکی شوم. و چون مدت هاست از دست چند تن از آدم هایم شاکی ام و آن ها هم به هیچ جایشان نیست، خطر پرشدن و ترکیدنِ شکایت دانم بالا می رود و لذا، گوشه گیری می کنم و سعی می کنم شکایتم را با سکوتی که هیچ کس نمی شنودش و به هیچ جایش نمی گیرد، هندل کنم.

چیزی نفهمیدید؟ متاسفم.